[:es]

María Ruido

Le paradis (2010). María Ruido


Volver a Coruña después de 20 años de rodar los primeros trabajos es como cerrar un círculo, que empieza delante de la cámara y acaba detrás de ella, que pasa del cuerpo individual al cuerpo colectivo, de la performance al ensayo-visual, de hacer con cierta inconsciencia a hacer con años de responsabilidad, pero con el mismo interés por un cine y un arte periférico, fuera del centro, más allá del centro.

Recuerdo el rodaje en la EIS de Coruña como un experimento entre amigos y amigas, ayudada por amigos y amigas: María, Chus, Fernando, Keko, Marta… Volver a Coruña tras grabar en muchos mundos y mostrar películas dentro y fuera de Galicia, del estado español, es volver a estar con los mismos amigos y amigas, 20 años después, con el mismo espíritu experimental, aunque con más atención puesta en lo que hacemos. Es volver a casa, aunque vivir en casa sea ya casi imposible para mí.
Hacer desde un lugar en sombra, hacer desde un lugar incómodo, con pequeños presupuestos y de forma completamente artesanal y sin casi ningún intermediario, fue primero una necesidad y ahora es una elección: hacedora de películas / filmmaker. Inventar algo parecido a esa palabra, que se deshace de la nomenclatura «directora», y de todo lo que conlleva ese demiurgo y sus jerarquías, para hacer, con voluntad y por voluntad propia, películas pequeñas, relatos en vídeo y cine tomando en gran medida imágenes prestadas, ubicándose en una genealogía muy concreta, poco vistosa y comprometida, situada, alejada de los grandes festivales y los focos, y centrándose en la vida como la principal fuente de iluminación de estos relatos pequeños y frágiles. Entendiendo estas películas pequeñas como herramientas de una gran potencia política, a las que lo mejor que les puede ocurrir es que otros y otras se las usen, se las reapropien, las reinterpreten y remezclen.
La remezcla, la apropiación, la relectura… el montaje, el fuera de campo, el tiempo real: las grandes herramientas. La inscripción en un cine de des-autor/a, de cuestionamiento de la autoría tradicional, la inscripción en una genealogía que viene tantas veces de fuera porque nos han hurtado nuestra propia historia. Películas sobre la historia, sobre las historias, sobre las que no salen en los libros ni en el cine comercial. Películas sobre la clase trabajadora o sobre lo que es hoy la clase trabajadora. Colectivas aunque estén firmadas, obstinadas y frágiles: maquetas sin calidad, que encuentran que el éxito es seguir trabajando en esto cada día, cuando nadie contaba contigo en este «club de élite» que es el cine, en esta institución donde ser mujer, y haber nacido en una familia de las que no salen en los libros de historia, te excluye de salida. Pues aquí estamos, aquí hemos llegado, 20 años después. 20 años de amor al cine, al arte audiovisual, de amigos y amigas, de familias y genealogías propias y elegidas, sin los que nada de esto habría pasado y nada tendría sentido.

María Ruido. Abril  2018

[:gl]

María Ruido

Le paradis (2010). María Ruido


Volver á Coruña despois de 20 anos de rodar os primeiros traballos é como pechar un círculo, que empeza diante da cámara e acaba detrás dela, que pasa do corpo individual ao corpo colectivo, da performance ao ensaio-visual, de facer con certa inconsciencia a facer con anos de responsabilidade, pero co mesmo interese por un cinema e unha arte periférica, fóra do centro, máis alá do centro.

Lembro a rodaxe na EIS de Coruña como un experimento entre amigos e amigas, axudada por amigos e amigas: María, Chus, Fernando, Keko, Marta… Volver á Coruña tras gravar en moitos mundos e mostrar películas dentro e fóra de Galicia, do estado español, é volver estar cos mesmos amigos e amigas, 20 anos despois, co mesmo espírito experimental, aínda que con máis atención posta no que facemos. É volver a casa, aínda que vivir na casa sexa xa case imposible para min. Facer desde un lugar en sombra, facer desde un lugar incómodo, con pequenos orzamentos e de forma completamente artesanal e sen case ningún intermediario, foi primeiro unha necesidade e agora é unha elección: facedora de películas / filmmaker. Inventar algo parecido a esa palabra, que se desfai da nomenclatura «directora», e de todo o que leva ese demiurgo e as súas xerarquías, para facer, con vontade e por vontade propia, películas pequenas, relatos en vídeo e cinema tomando en gran medida imaxes prestadas, situándose nunha xenealoxía moi concreta, pouco vistosa e comprometida, situada, afastada dos grandes festivais e os focos, e centrándose na vida como a principal fonte de iluminación destes relatos pequenos e fráxiles. Entendendo estas películas pequenas como ferramentas dunha gran potencia política, ás que o mellor que lles pode ocorrer é que outros e outras as usen, que se apropien delas, que as reinterpreten e remesturen.
A remestura, a apropiación, a relectura… a montaxe, o fóra de campo, o tempo real: as grandes ferramentas. A inscrición nun cinema de des-autor/a, de cuestionamento da autoría tradicional, a inscrición nunha xenealoxía que vén tantas veces de fóra porque nos furtaron a nosa propia historia. Películas sobre a historia, sobre as historias, sobre as que non saen nos libros nin no cinema comercial. Películas sobre a clase traballadora ou sobre o que é hoxe a clase traballadora. Colectivas aínda que estean asinadas, obstinadas e fráxiles: maquetas sen calidade, que atopan que o éxito é seguir traballando nisto cada día, cando ninguén contaba contigo neste «club de elite» que é o cinema, nesta institución onde ser muller, e nacer nunha familia das que non saen nos libros de historia, exclúete de saída. Pois aquí estamos, aquí chegamos, 20 anos despois. 20 anos de amor ao cinema, á arte audiovisual, de amigos e amigas, de familias e xenealoxías propias e elixidas, sen os que nada disto pasaría e nada tería sentido.

María Ruido. Abril 2018

[:en]

María Ruido

Le paradis (2010). María Ruido


Returning to Coruña after 20 years of making the first films is like closing a circle, which starts in front of the camera and ends behind it, which passes from the individual body to the collective body, from performance to visual rehearsal, from making with certain unconsciousness to make with years of responsibility, but with the same interest in a cinema and a peripheral art, outside the center, beyond the center.

I remember filming at the EIS of Coruña as an experiment among friends, helped by friends: María, Chus, Fernando, Keko, Marta… Back to Coruña after filming in many worlds and showing films inside and outside of Galicia, of Spain, is to be again with the same friends, 20 years later, with the same experimental spirit, although with more attention put on what we do. It is going home, although living at home is almost impossible for me.
Making films from a place in shadow, from an uncomfortable place, with small budgets and in a completely handmade way and without almost any intermediary, was first a necessity and now it is a choice: a film maker / a filmmaker.  Inventing something similar to that word, which gets rid of the term «director», and all that involves that demiurge and its hierarchies, to make, willingly and intentionally, small films, video and film stories taking –to a large extent- many borrowed images, locating in a very concrete, little showy and committed genealogy, placed away from the big festivals and limelight, and focusing on life as the main source of illumination of these small and fragile stories. Understanding these small films as tools of a great political power, and being the best thing to happen to them that other people use, reappropriate, reinterpret and remix them.
Remixing, appropriation, rereading… editing, off-camera, real time: the great tools. The inscription in a cinema of no author, questioning the traditional authorship, the inscription in a genealogy that comes so many times from outside because we have been stolen our own history. Movies about history, about stories, about those ones that do not appear in books or in commercial movies. Films about the working class or about what the working class is today. Collective even if they are signed, stubborn and fragile: models without quality that find that success means to continue working on this every day, when nobody counted on you in this «elite club» that is cinema, in this institution where being a woman, and belonging to a family that does not appear in history books, excludes you from the very beginning. Well here we are, here we have arrived, 20 years later. 20 years of love for cinema, audiovisual art, friends, families and genealogies of our own and chosen, without which none of this would have happened and nothing would make sense.

María Ruido. April 2018

[:]