Guy Sherwin, unha das figuras máis significativas do cine performativo, fará unha visita ao (S8) con dobre aliciente: por unha banda, a proxección das pezas curtas «ao uso» da súa filmografía. Polo outra, o acontecemento no que se poderá asistir a unha das súas sesións de cine en directo. Algo que, sen dúbida, rompe esquemas con respecto ao que pode facer unha película.
Para Sherwin, ter unha cámara, e/ou un proxector, é como ter unha máquina do tempo. Poder volver ver, e darlle a man, ao «eu» de fai 30 anos, saltar a un lado e outro da liña con graza e lixeireza, volver proxectar no mesmo espello as mesmas árbores que antes estaban alí, e daban unha particular sombra, e agora poida que non estean, ou si.

Guy Sherwin, una de las figuras más significativas del cine performativo, hará una visita al (S8) con doble aliciente: por un lado, la proyección de las piezas cortas “al uso” de su filmografía. Por el otro, el acontecimiento en el que se podrá asistir a una de sus sesiones de cine en directo.  Algo que, sin duda, romperá esquemas con respecto a lo que puede hacer una película.
Original text in Spanish.

Recoller a luz e as impresións do fogar fai 20 anos, e procesalas hoxe. Estar en constante diálogo coas luces e as sombras que xa foron, manipular e orquestrar os brillos e as siluetas, interpretándoas como quen pulsa as teclas dun piano lumínico. Un xogo no que un mozo dos 70 lanza unha pelota a un home maduro no 2011, que a recolle e vólvella a pasar.
Os filmes de Guy Sherwin son quen de facer todas estas cousas, diluíndo as barreiras temporais, e converténdoas nunha obra dunha plasticidad humillante. A calidade pictórica quizais se explique pola formación de Sherwin, quen a finais dos 60 estudou pintura na Chelsea School of Art. Algo que se completou, empezando a ensamblar o traballo de Sherwin como cineasta, coa aprendizaxe de revelado na London Film-Makers’ Co-op (hoxe LUX).

A procura de Sherwin como cineasta móvese, así, en varios campos que poden traballar por separado ou cooperar. É así como en pezas como Flight (1998) ou Filter Beds (1998), Sherwin dedícase, eminentemente, a facer un estudo das posibilidades pictóricas da luz e a natureza axudado pola simplicidade e o gran que contén o claroscuro da película en branco e negro. Mentras, en pezas como Views from Home, a través de metraxe gravada en 1987 e en 2005, á exploración do fenómeno lumínico únese o do paso do tempo, botando man, ademais, do stop motion e da montaxe de son. Unifica, ademais, dous períodos de tempo facendo un continuo dunha tardes separadas cronoloxicamente. Algo que conecta, sen dúbida, co seu traballo performativo, en especial coas obras que teremos a ocasión de ver: Paper Landscape e Man in Mirror.

Un corredor de fondo da vanguarda que, ademais incorpora regras case a modo de xogo como premisas nos seus filmes: é o caso do seuShort Film Series, das que van 27 (a meta é chegar a 40). Ou manipula o sonido con luz, e multiplica os proxectores como no caso da súa performance en colaboración con Lynn Loo, End Rolls (2009). Fascinantes traballos de todo un referente da arte en Inglaterra desde fai 40 anos que teremos, durante uns días, na Coruña para mostrar a súa obra.

Para Sherwin, tener una cámara, y/o un proyector, es como tener una máquina del tiempo. Poder volver a ver, y darle la mano, al “yo” de hace 30 años, saltar a un lado y a otro de la línea con gracia y ligereza, volver a proyectar en el mismo espejo los mismo árboles que antes estaban allí, y daban una particular sombra, y ahora puede que no estén, o si.

Recoger la luz y las impresiones del hogar hace 20 años, y procesarlas hoy. Estar en constante diálogo con las luces y las sombras que ya fueron, manipular y orquestar los brillos y las siluetas, interpretándolas como quien pulsa las teclas de un piano lumínico. Un juego en el que un joven de los 70 lanza una pelota a un hombre maduro en 2011, que la recoge y se la vuelve a pasar.

Los filmes de Guy Sherwin son capaces de hacer todas estas cosas, diluyendo las barreras temporales, y convirtiéndolas en una obra de una plasticidad apabullante. La cualidad pictórica quizás se explique por la formación de Sherwin, quien a finales de los 60 estudió pintura en la  Chelsea School of Art. Algo que se completó, empezando a ensamblar al Sherwin cineasta, con el aprendizaje de revelado en la London Film-Makers’ Co-op (hoy LUX).

La búsqueda de Sherwin como cineasta se mueve, así, en varios campos que pueden trabajar por separado o cooperar. Es así como en piezas como Flight (1998) o Filter Beds (1998), Sherwin se dedica, eminentemente, a hacer un estudio de las posibilidades pictóricas de la luz y la naturaleza ayudado por la simplicidad y el grano que contiene el claroscuro de la película en blanco y negro. Mientras, en piezas como Views from Home, a través de metraje grabado en 1987 y en 2005, a la exploración del fenómeno lumínico se une el del paso del tiempo, echando mano, además, del stop motion y del montaje de sonido. Unifica, además, dos periodos de tiempo haciendo un continuo de una tardes separadas cronológicamente. Algo que conecta, sin duda, con su trabajo performativo, en especial con las obras que tendremos la ocasión de ver: Paper Landscape y Man in Mirror.

Un corredor de fondo de la vanguardia que, además incorpora reglas casi a modo de juego como premisas en sus filmes: es el caso de su Short Film Series, de las que van 27 (la meta es llegar a 40). O manipula el sonido con luz, y multiplica los proyectores como en el caso de su performance en colaboración con Lynn Loo, End Rolls (2009). Fascinantes trabajos de todo un referente del arte en Inglaterra desde hace 40 años que tendremos, durante unos días, en Coruña para mostrar su obra.